Begin 2009 kwam DreamWorks Animation met Monsters vs. Aliens, hun elfde computeranimatie-film, waarin een stel monsters het opnemen tegen een invasie van buitenaardse wezens. Een videogame kon natuurlijk niet ontbreken en die kwam er dankzij Activision die Beenox een Monsters vs. Aliens game liet ontwikkelen.

Echt indrukwekkend is het palmares van Beenox niet: het bedrijf ontwikkelde onder andere de Bee Movie game en concentreerde zich daarnaast vooral op het porten van andere Activision games naar de PC. Een echte klapper ontwikkelden ze hierbij nooit, we begonnen dan ook te vrezen voor Monsters vs. Aliens, zeker omdat het een filmgame is. Om te ontdekken of die vrees gegrond is, nemen we de PlayStation 3 versie onder de loep in onze review. In Monsters vs. Aliens beleef je de avonturen van vijf monsters die door Generaal W.R Munger opgesloten zijn in Area 52. Oorspronkelijk mochten ze nooit buiten komen, maar wanneer de Aarde wordt aangevallen door Gallaxhar en zijn robots, mogen ze in actie schieten om hun vrijheid terug te winnen. In de videogame wordt dit verhaal verlengd door aan de start een ontsnappingspoging toe te voegen, maar de game blijft kort en kan op drie uur uitgespeeld worden.

Ondanks die korte duur is de game zeer repetitief, de game telt in totaal 25 levels welke verspreid zijn over vier hoofdstukken, maar sommige levels zijn praktisch kopijen van elkaar. Deze 25 levels zijn verdeeld over drie speelbare personages: B.O.B., Missing Link en Ginormica waarbij het probleem vooral bij die laatste opvalt. Haar drie levels in het eerste hoofdstuk zijn grotendeels hetzelfde, en haar twee levels in het derde hoofdstuk zijn letterlijk gekopieerd! Enkel de plaatsing van de vijanden verschilt. Bij Missing Link zul je ook vaak dezelfde soort levels krijgen, maar het is nergens zo schandalig als bij Ginormica. Dat deze levels grotendeels spelen als een kopie van Ratchet & Clank, negeren we ook maar even. Enkel de levels van B.O.B. blijven echt origineel. Zij brengen een combinatie van actie en echte puzzels. De slijmerige B.O.B. heeft nu eenmaal enkele eigenschappen die hem beter geschikt maken voor puzzels.


B.O.B. kan namelijk door hekken heen glijden wat zijn positieve en negatieve kanten heeft. Zo zal hij niet gehinderd worden door hekken op zijn weg, maar kan hij wel door de grond zakken. Door een vijand of een doos in te slikken kan hij dit voorkomen, maar dan moet je die doos wel eerst vinden. Het is een interessante gameplaymechaniek waarmee Beenox meerdere doolhoven uitvond. Een ander element zijn de 2D levels. In deze moet hij regelmatig vijanden inslikken om deuren te laten openen, waarna hij ze weer kwijt moet spelen. Zijn derde serie iconische levels zijn een soort shooter-levels. B.O.B. wordt op een plasma-schijf geplaatst en kan nu continu op zijn tegenstander schieten in first-person stijl. Met L1 kan hij een schild opwerpen om zich te verdedigen, wat eigenlijk wel leuk werkt. B.O.B. heeft ook enkele eenvoudige platform-levels die opgeleukt worden door het feit hij van de muur naar het plafond en dergelijke.

B.O.B.'s levels kun je dus opdelen in vier verschillende stukken, terwijl Ginormica eigenlijk maar één soort level heeft: de gigantische vrouw skate op autootjes door zeer lineaire levels terwijl ze moet springen, grinden, bukken en beuken. Ter afwisseling krijg je regelmatig een Quick Time Event in haar baasgevechten, maar nooit krijg je het gevoel dat je iets nieuws doet. Speel haar eerste level en je hebt ze allemaal gespeeld. Feministen werken er duidelijk niet bij Beenox, anders zou Ginormica wel wat meer 'Attack of the 50-Foot Woman' elementen lenen. Als spelen met Ginormica leuk was, zou dat nog interessant zijn; maar van de drie personages heeft Ginormica de minste persoonlijkheid en de slechtste besturing. Zo zal ze frequent weigeren om te springen - wat meestal de dood tot gevolg heeft - en zal ze soms gewoon naast grind-rails in de afgrond rijden omdat het spel onduidelijk is.

Als derde vinden we Missing Link; die qua persoonlijkheid waarschijnlijk nog het interessantst is aangezien hij slim genoeg is om beledigingen te begrijpen, maar dom genoeg om effectief uitgelachen te worden door Gallaxher en Dr. Cockroach. Zijn levels zelf hebben veel minder persoonlijkheid: als de generieke 3D platformer bestond, zou je hem vinden in de levels van de Missing Link. De Missing Link heeft een lichte aanval, een zware aanval, een sprongaanval en een veel te krachtige grijpaanval. Hier speelt het spel als een zeer goedkope 3D platformer, maar het is gelukkig niet het enige soort levels dat Missing Link krijgt. Hij heeft een soort 2D levels waarbij hij naar boven kruipt op een robot. Onderweg komt hij vele vijanden tegen, maar het grootste deel van de vijanden zijn turrets die hij als rodeostier kan gebruiken om ze sneller te verslaan. Dit doe je echt honderden keren door de volledige game, tot vervelens toe.


Enkel B.O.B. heeft dus leuke levels, maar er zijn ook enkele overeenkomsten tussen de personages. Bij elk van de personages kun je op elk moment een tweede speler laten meespelen, namelijk Dr. Cockroach. Hij is een cursor op het scherm die een laser kan afvuren op de vijanden en de omgevingen, maar het maakt de game veel te gemakkelijk. Eens je alle coöperatieve upgrades hebt verzameld - door ze met het verzamelde DNA te kopen in het DNA Lab - ben je praktisch onoverwinnelijk als je met zijn tweeën speelt. Dat DNA Lab is een intelligente uitvinding van Beenox om de spelduur van drie uur op te drijven naar vijftien uur. In dat DNA Lab kun je ook audio-commentaar en foto's kopen met DNA, en minigames spelen. De game bevat er 35 welke grotendeels aangepaste versies van de levels in de game zijn. In deze moet je bijvoorbeeld zo snel mogelijk een level uitspelen of zoveel mogelijk vijanden verslaan zonder te sterven. Als je gaat voor Trophies, is dit de ideale verlenging. Anderen zullen het weinig prettig vinden aangezien het opnieuw dezelfde levels zijn, maar met meer uitdaging.

In de film werd Monger gespeeld door Kiefer Sutherland, maar hij helpt niet mee aan de game. Ook Hugh Laurie die Dr. Cockroach speelt, keert niet terug. Hun stemmen zijn vervangen, wat zeker in het geval van Laurie een gemis is. Dr. Cockroach klinkt nu een pak minder gek. De echte sterren van de film - Ginormica/Reese Witherspoon, Missing Link/Will Arnett en B.O.B./Seth Rogen - spelen wel mee dus op het gebied van stemmen is dit een feest van herkenning. Het probleem is alleen dat Beenox op het eerste zicht weinig moeite heeft gedaan om dialoog op te nemen. Tijdens je eerste spelbeurt zal het opvallen dat de personages vaak in herhaling vallen. Door verder te spelen kun je echter audio-commentaar kopen met DNA, waarbij de verschillende personages echt commentaar geven op hun scčnes. Hier heeft Beenox wel moeite gedaan, maar spijtig genoeg is dit sterk verborgen.

Grafisch kun je weinig opmerken over Monsters vs. Aliens buiten de luiheid van Beenox: het aantal unieke game-elementen is sterk beperkt. Elke vijand is een kopie van een andere, levels zien er allemaal hetzelfde uit en de lay-out wordt op geen enkel moment interessant. Desondanks ziet het er niet slecht uit. De monsters zijn aangenaam om te kijken en iedereen is goed herkenbaar, wat toch het belangrijkste is in een filmgame. Qua detail benadert het nooit het niveau van de film, of zelfs niet van de betere games met dit soort graphics ŕ la Ratchet & Clank: A Crack in Time; maar het is een waardige poging op dat gebied. Spijtig genoeg is het qua gameplay en replay geen waardige poging want de game wordt bijna op geen enkele manier echt leuk. Enkel de humor van de Missing Link en de levels van B.O.B. zorgen af en toe voor plezier, maar dat is zeker niet voldoende om de game de aankoop waard te maken.