De Schotse ontwikkelaar Sad Owl Studios speelt in hun debuuttitel met ons concept van waarneming. Spelenderwijs zoeken in Viewfinder naar het perfecte plaatje. Niet voor faam en roem, maar om nieuwe routes te creëren, geheimen te ontdekken én zo een unieke serie puzzels op te lossen. Ik heb ontzettend genoten van mijn tijd in deze absurde virtuele realiteit, maar snak vooral naar meer.

Het spelen met onze perceptie is geen nieuwe truc. Anamorfosen, spiegelpaleizen, goochelshows: hersenkrakende vormen van vermaak. Virtueel zien we dat dit concept nog weinig is verkend. Het is dan ook niet geheel onverwachts dat Viewfinder snel meer aandacht ontving nadat in juni een demo werd uitgebracht. Ik voeg gemakshalve hieronder ook maar een trailer toe, want zien is geloven én ook wel begrijpen. Wat is Viewfinder nu eigenlijk?


Bij deze een verwoede poging dit concept uit te schrijven. Viewfinder is een first-person puzzeltitel die speelt met het concept van visuele dimensies. Een tweedimensionale afbeelding, zij het een foto, een schilderij of een screenshot van een antiek Windows-bureaublad, kan door het in de driedimensionale ruimte te plaatsen plots werkelijkheid worden. Een foto van een brug kan, wanneer deze met het juiste perspectief op de juiste manier tussen twee los van elkaar zwevende plateaus wordt geplaatst, letterlijk een brug worden. Voorwerpen voorin de foto verschijnen vanzelfsprekend dichterbij, terwijl de achtergrond op een werkelijk verre afstand van je een plaats aan de hemel inneemt.

Dit concept zorgt voor ontzettend leuke hersenkrakers. Viewfinder bestaat uit vijf hoofdstukken, elk met verschillende sets aan levels. Elke set aan levels loopt in elkaar over en gebruikt gelijksoortige mechanieken. Elk opvolgend level maakt een verdiepingsslag én stelt je ruimtelijk inzicht op de proef. Aan creativiteit geen gebrek bij Sad Owl Studios. Het in de vorige alinea genoemde concept vormt de basis, maar daarop wordt afwisselend flink uitgebreid en ingeperkt. Een natuurlijke balans, waarin je de ruimte krijgt om te ontdekken en te spelen met nieuwe functies, maar ook degelijk doorhebt wanneer het menens is én je maar één kans hebt op het perfecte plaatje.


Een minder aspect aan Viewfinder is het verhalende aspect. Ik zal er niet teveel over uitweiden, want het idee is dat je spelenderwijs meer leert over wat er nu gaande is én waarom dit alles gaande is. Mij bekroop het gevoel dat de ambitie van de schrijvers groter was dan wat er is neergezet. Het verhaal is enigszins verwarrend, weinig urgent én vooral niet heel boeiend. Teveel zaken lopen door elkaar om het verhaal goed te kunnen volgen, dit weer verstopt in verschillende componenten: audioberichten, schriften, memoblaadjes en visuele vormgeving. Dat het verhaal veel moeilijke – zelf verzonnen materie – probeert te duiden, maakt het geheel niet beter te volgen. Het verhaal doorgronden is voor mij een uitdagendere puzzel gebleken dan de puzzels zelf. Op hoofdlijnen is het allemaal wel te volgen, maar interessant is anders.

Over een ander aspect van Viewfinder heb ik gemengde gevoelens en de reden dat ik eigenlijk snak naar meer. De game plaagt je regelmatig door je unieke afbeeldingen aan te bieden: kunstwerken, screenshots, maar doet daar zelden iets betekenisvols mee. De scenario’s zijn vooral visueel interessant én vormen daarmee meer een techdemo dan inhoudelijke content. Het aanvankelijke enthousiasme over betoverende en kleurrijke plaatjes, ebt helaas gestaag weg. Een afleiding voor de kern; de puzzels, waar de game echt overtuigend schittert.


Ik heb ontzettend genoten van mijn tijd met Viewfinder. In een uur of vijf spelen heb je de game wel doorlopen, waarna er nog wat objecten te verzamelen zijn én specifieke uitdagingen te doorlopen om de laatste Trophies binnen te harken. Voor de meeste van ons is het dan wel genoeg, en ik denk dat dat voor deze titel prima is. Sad Owl Studios heeft een ontzettend tof concept neergezet dat smaakt naar meer.