Battlefield V had vorig jaar allesbehalve een indrukwekkende release. Ik moest dan ook concluderen dat de game de serie terug naar de Tweede Wereldoorlog bracht, maar ‘de indrukwekkende en herkenbare onderdelen om het zo ook echt te laten aanvoelen’ mistte. Ook qua hoeveelheid content viel de game tegen. Met Tides of War werd beterschap beloofd. Dat gebeurde. Het duurde alleen even.
Namelijk pas op 31 oktober dit jaar. Die dag verscheen Chapter 5 in Tides of War getiteld ‘War in the Pacific’. Een nieuwe aanvulling die mij al een kleine drie weken kan bekoren. De aanloop hiernaartoe was echter allesbehalve soepel. Het waren maanden van hoge verwachtingen en weinig inlossing. Uitstel na uitstel, teleurstelling na teleurstelling. Had DICE het nog wel in zich? Wisten ze nog wel waar een goede Battlefield uit bestaat? Kritieken vanuit de fanatieke gemeenschap werden weggewuifd, microtransacties werden geďntroduceerd. Deze serieuze shooter zou gestaag veranderen in een anachronistisch, ahistorisch carnaval die niemand zou bekoren. Laten we even teruggaan.
De eerste content die we na de release konden verwachten was The Last Tiger. Battlefield V lanceerde met drie opzichzelfstaande War Stories. The Last Tiger zou de vierde worden, verscheen op tijd en bleek het meest indrukwekkende hoofdstuk te zijn van allen. In deze campagne stapten we in de schoenen van een Duitse tankcrew, die zich een weg moesten banen langs binnenkomende geallieerde tanks in een verlaten stad. Tussentijds groeide onder de crew de twijfel of zij, Duitsland, wel aan de goede kant van de geschiedenis stonden in deze oorlog. Deze voornamelijk voertuiggebaseerde actie maakte een sterke indruk, zowel gameplaygewijs als verhalend en werd dan ook met gepaste lof ontvangen.
Echter, een nieuw solo hoofdstuk in een multiplayertitel met een gebrek aan duurzame content is als een druppel op een gloeiende plaat. Gelukkig was daar niet veel later dan ook Panzerstorm verschenen. Een groots opgezette kaart met wijde omgevingen en genoeg ruimte voor vele tanks om zich strategisch ten opzichte van elkaar te bewegen. Een favoriet onder liefhebbers van voertuigen, maar voor infanterie spelers een zware slag.
Het zou daarna tot maart duren totdat we in nieuwe omgevingen virtueel ten strijde konden trekken. Het regende klachten. De game beloonde spelers vrijwel niet met Company Coins, waarmee nieuwe outfits en andere cosmetische en gameplayzaken konden worden aangeschaft. Ook de Boins – Battlefield Currency – waren destijds nog niet geďntroduceerd, waardoor de digitale winkel er enkel voor de sier leek te zijn. Een gebrek aan variatie hierin was eveneens opvallend. Meest tekenend? Enkele fanatieke fans protesteerden letterlijk voor het kantoor van DICE, met de beleefde notie ‘DICE PLZ’. Toen verscheen Firestorm.
Firestorm was de langverwachte battle royale modus, waaraan DICE een eigen draai had gegeven. Een totaal aan 64 spelers kunnen meespelen, het tempo ligt lager ten opzichte van andere titels in het genre en meer waardevolle items liggen verborgen in lastiger te openen kisten. Zodoende doe je er goed aan te zorgen dat je eerst een veilig heenkomen zoekt, voordat je een dergelijke kist opent. Dit werkt natuurlijk beter als je als squad goed samenwerkt, hetgeen helemaal vereist is om één van de diverse bunkers op deze immense kaart te openen. Hierin zitten werkelijke gamechangers verborgen, maar met een groot risico. Alarmen loeien luid in deze tijdrovende klus. Met Firestorm leverde DICE een sterke aanvulling af op Battlefield V, maar deze modus is niet datgene waar iemand de game doorgaans voor opstart. Deze tijdelijke afleiding wist niets te veranderen aan het gebrek aan speelbare kaarten in de vaste roulatie die nu al enkele maanden voortduurde.
Pas tegen de zomer leek DICE op gang te komen. Op 30 mei konden we het Griekse slagveld betreden in Mercury. Een fijne afwisseling op de vaste roulatie, maar na een zes maanden lange wachttijd op een nieuwe kaart waren de verwachtingen ontzettend hooggespannen. Mercury wist die verwachtingen niet in te lossen. Het spelen langs de Griekse kusstrook bleek al snel vrij lineair, waardoor het niet toegankelijk zijn van een eiland vlak voor de kust en het hieraan toevoegen van een veroveringsvlag een vreemde beslissing was. Gelukkig bleek Mercury niet op zichzelf te staan. Eind juni kwam Al Sundan uit, gebaseerd op de singleplayer story Under No Flag, met meer dynamische actie in een woestijnomgeving. Vervolgens Marita, een idyllisch Grieks bergdorp met veel verticale en heldhaftige gameplay mogelijkheden.
Het heeft een half jaar mogen duren, maar de live service van Battlefield V was eindelijk op gang gekomen. DICE vervolgde in september met de op infanterie gefocuste kaarten Provence en Lofoten Island. Begin oktober Operation Underground, een WWII remake van de geliefde Battlefield 3 Operation Métro kaart. Naast deze kaarten werden ondertussen ook nieuwe spelmodi, wapens, accessoires en een verhoogde level limiet aan de game toegevoegd. Battlefield V had eindelijk de variatie en de hoeveelheid content die het een jaar eerder bij release al had moeten hebben.
De Zweedse studio pakt vervolgens door en lanceert op de laatste dag van oktober ‘War in the Pacific’. Twee kaarten, Iwo Jima en Pacific Storm, die elk de kern weten te grijpen van wat voor velen typisch Battlefield is. Beide kaarten starten met een landing, de één direct aan een ruige kust, de ander op enkele felgekleurde eilanden. Daarachter ontpopt zich een waar strijdveld; loopgraven, open velden, tanks, vliegtuigen, artillerie, opgeworpen beschutting, rookgranaten, explosies, tunnels, vlammenwerpers, tropische stormen. De ervaring is overdonderend, verslavend. Deze twee kaarten in dit nieuwe strijdveld voelen aan als een oorlogsfilm, met voornamelijk authentieke vormgeving die voldoen aan het stereotypebeeld dat zich in de afgelopen decennia van dit front heeft ontwikkeld.
Battlefield V | Year 2 heeft nu wat het in zich heeft om een volwaardige en overtuigende Battlefield titel genoemd te worden. Ondanks dat niet alle kaarten kwalitatief even sterk zijn, bieden ze ondertussen genoeg afwisseling in omgeving als gameplay om lang te blijven boeien. Het is hopen dat DICE dit niveau het aankomende jaar weet vast te houden. We weten vast dat we in december de terugkeer van Wake Island kunnen verwachten, maar of we daarna in de Stille Oceaan blijven hangen of nieuwe fronten – het Oostfront bijvoorbeeld – gaan verkennen is nog onduidelijk. Op PC zijn cheaters nog aan de orde aan de dag, technische problemen blijven her en der de kop opsteken en grafische glitches – hoewel fameus – blijven onopgelost. DICE zal moeten blijven investeren in kwalitatieve updates om spelers te blijven boeien en waarderen. Blijven ze echter de weg bewandelen die ze een half jaar geleden zijn ingeslagen, dan heb ik vast goede hoop.
