Stardew Valley. Harvest Moon. Rune Factory. Een drietal games waarmee ik My Time at Portia mee kon vergelijken, zo werd me op voorhand verteld. Het zijn tevens een drietal games die ik nooit gespeeld heb en dus alsnog niet wist wat me te wachten stond. Toch ben ik blij dat me dit niet heeft weerhouden om de game uit te proberen.

My Time at Portia werd meer dan een jaar geleden in Early Access uitgebracht op de PC en inmiddels is de volledige ervaring ook verkrijgbaar op de Xbox One, PlayStation 4 en Nintendo Switch. De naam Portia verwijst naar het kleurrijke stadje dat net is opgekrabbeld na een apocalyptische gebeurtenis en waar jij net bent aangekomen om de erfenis van je vader te innen. Een stukje grond, een vervallen huisje en een bed, veel meer blijkt het niet te zijn. Nadat de mouwen zijn opgestroopt en de oude werkplaats weer (gedeeltelijk) in ere is hersteld blijkt dit slechts het startpunt te zijn. Het vergaren van hulpmiddelen, bouwen van structuren, onderhouden van relaties, jagen op monsters en uitdiepen van Portia's historie zijn speerpunten waar het om draait.


Hoe je de tijd wenst in te delen is aan jezelf. Een dag- en nachtcyclus zorgt er weliswaar voor dat je enigszins gebonden bent aan de klok, verder kun je zelf bepalen welke opdrachten je wenst aan te nemen en welke activiteiten je eerst wil ontplooien. Waar je ook voor kiest, overal staat een beloning tegenover. Je krijgt bijvoorbeeld meer uithoudingsvermogen, ervaringspunten, of juist meer geld om zo je werkplaats van de nodige upgrades te voorzien. Ook kun je ervoor kiezen om juist gesprekken met inwoners aan te gaan en zo de relaties uit te diepen. Een manier om meer betrokken te zijn bij de stad, hoewel de beloning hiervan vaak lang op zich laat wachten. Enkel je gezicht laten zien is niet voldoende, je zult veel tijd en energie in relaties moeten steken om er voordeel van te verkrijgen, zoals korting in een winkel. Niet voor niets kun je tientallen uren in deze game steken.

De eerder benoemde dag- en nachtcyclus heeft op verschillende manieren een rol in de game. Het afwisselen van seizoenen is er hier één van maar ook het verstrekken van tijd bij het bouwen speelt een belangrijke rol. Om de verkregen opdrachten tot een goed einde te brengen heb je grondstoffen en materialen nodig die je zelf moet gaan zoeken. Helaas krijg je hierin een te grote mate van vrijheid en is niet altijd even duidelijk waar je deze kunt vinden. Is het je toch gelukt om ze te vinden dan kun je ermee aan de slag in de werkplaats, alleen kost het wel tijd om tot het eindresultaat te komen. Gelukkig is er tussendoor genoeg te doen en de verveling slaat dan ook niet snel toe. Een voorbeeld hiervan zijn de kerkers, gevaarlijke stelsels waar je goed kunt scoren in termen van grondstoffen. Pas echter wel op, vijanden liggen op de loer en enkel door goed om te gaan met je gezondheid en uithoudingsvermogen weet je weer het daglicht te zien. Het is het beste te vergelijken met The Legend of Zelda: Breath of the Wild in een slankere vorm.


My Time at Portia is dan ook een zeer onderhoudende game waarin de verveling niet snel toe zal slaan. Toch zijn er ook enkele kritieken. Het menu is bijvoorbeeld niet erg overzichtelijk en lastig te besturen met een controller. Verder ziet de grafische stijl er in eerste instantie prima uit, tegelijkertijd had het net een wat betere afwerking verdiend. Zeker niet de grootste kritieken en als de game dan ook in je straatje past ga je er een prima tijd mee tegemoet. Het heeft mij in ieder geval hongerig gemaakt naar genregenoten die ik niet eerder heb gespeeld.