Hoewel ik een vriendin heb die gamen een warm hart toedraagt spelen we nauwelijks samen. De games met een coöperatieve spelstand dragen niet onze gezamenlijke interesse, totdat ik A Way Out binnen kreeg. Een game die haar niet alleen aansprak qua verhaal maar ons dwong om gezamenlijk de controllers op te pakken.
De eerste titel waar de Zweedse ontwikkelaar Hazelight een aandeel in had was Brothers: A Tale of Two Sons. Het belangrijkste speerpunt van deze titel was de samenwerking tussen twee broers, waarbij één speler beide karakters tegelijkertijd moest besturen. A Way Out heeft een soortgelijke opzet, ook nu draait het namelijk om twee personages, ditmaal bestuurd door twee spelers. Inderdaad, het is geen optionele manier om het verhaal te kunnen ervaren, het is een verplichting. Enkel wanneer iemand zich naast je op de bank nestelt of je online een speelpartner kunt vinden kan het avontuur beginnen. Gelukkig is er alles aan gedaan om de instapdrempel laag te houden. Niet alleen kost het spel ongeveer dertig Euro, je kunt de ervaring delen zonder dat de ander het spel hoeft aan te schaffen. Als eigenaar stuur je de ander simpelweg een uitnodiging en deze kan kosteloos met je mee spelen. Iets wat je kunt blijven herhalen met andere spelers.
Het verplicht samenwerken met een andere speler is niet alleen een originele manier om op te vallen binnen het huidige gamelandschap, het is tevens verwerkt in vele facetten van de game. Een toiletpot verwijderen om uit een gevangenis te ontsnappen is enkel mogelijk als de ander de ogen open blijft houden voor de bewakers en uit handen van de politie blijven zal je enkel lukken door als tandem te opereren. De één als de rustige en bedachtzame Vincent Moretti, de ander als de opvliegende en prikkelbare Leo Caruso maar vrijwel altijd samen opererend middels split-screen. Normaliter is het beeld in tweeën gesplitst, op belangrijke momenten kan deze verhouding echter wijzigen om de nadruk op één van de karakters te leggen.
Wanneer je A Way Out enigszins gevolgd hebt zullen de scenes in de gevangenis je met name opgevallen zijn. Gelukkig vormt dit slechts een onderdeel van een grotere, ongeveer zes á zeven uur durende verhaallijn. De gameplay is niet in één term te definiëren, zo gaan elementen als puzzelen, platformen en schieten hand in hand. Veelal vanuit een third-person perspectief maar soms ook afgewisseld met een top-down view en zelfs een enkel 2D uitstapje. Het is nergens zo goed uitgewerkt als de voorbeelden waar ze soms leentjebuur spelen, vermakelijk is het wel zonder overigens al te lastig te worden. Ook de minder ervaren gamer kan hierdoor plezier beleven aan het spel, al dan niet geholpen door een iets meer geoefende medespeler. Dat de studio soms iets te gemakzuchtig leunt op quick-time events kan nauwelijks als een kritiekpunt worden benoemd omdat het nu eenmaal een manier is om verhaalvertelling en gameplay hand in hand te laten gaan.
Hoofdverantwoordelijke voor het verhaal in A Way Out is de excentrieke Josef 'Fuck the Oscars' Fares. De man heeft vroeger diverse films gemaakt en dat zien we ook terug in deze game. Er is nagedacht over camerastandpunten en een variatie in omgevingen, zonder uit het oog te verliezen dat het hier nog altijd om een game gaat. Er is getracht wat meer uitdieping te geven door je als spelers keuzes te geven, bijvoorbeeld wie van de karakters een situatie op dient te lossen. Hoewel de invloed van je keuze beperkt blijft tot de scène en niet voor het overkoepelende verhaal is het een leuke manier om de speler het idee te geven dat ze geen lineair pad bewandelen, hetgeen overigens wel het geval is. Het tempo ligt op dit soort momenten nooit te hoog en tussendoor zijn er zelfs momenten waarbij je rustig op verkenning kunt gaan binnen een afgebakende omgeving, een praatje kunt maken met de karakters om je heen of een mini-game kunt spelen als vier op een rij, honkbal of op een piano spelen. Hoewel je de vraag kunt stellen of dit logisch is voor twee mannen die op de vlucht zijn zorgt het wel voor een aangename afwisseling.
Hoewel de regisseursachtergrond van Fares een duidelijk voordeel heeft in het neerzetten van de scènes had hij meer hulp kunnen gebruiken bij de invulling van de conversaties. Een overkoepelend verhaal schrijven is één, dit ondersteunen met passende dialogen is iets geheel anders. Sommige conversaties ontlopen het script van een schooltoneel nauwelijks en daarbij komt ook dat wanneer de twee karakters spreken de audio vrijwel onnavolgbaar is, ondanks dat het meest belangrijke gesprek op de voorgrond komt te staan (tip: zet de ondertiteling aan). Aangezien A Way Out toch vooral is neergezet als een samenkomst tussen game en film moet het spel wel in beide vlakken uitblinken en dat is hierdoor niet altijd het geval. Toch neemt dit niet weg dat we te maken hebben met een uniek project die het spelen waard is, mits je dit kunt zien als een filmische ervaring waarbij de ietwat simplistische gameplay tweede viool speelt. Als hardcore gamer zal je dit mogelijk minder bekoren, heb je daarentegen een minder geoefende speler naast je dan is het een prima manier om de ervaring te delen.
Beoordeling
75
A Way Out is een coöperatieve ervaring waarbij we het verhaal beleven van Vincent en Leo. Er is duidelijk getracht om een filmische ervaring neer te zetten waarbij het scheidingsveld tussen de twee spelers voortdurend in beweging is zodat beide spelers - op wisselende momenten - de hoofdrol krijgen toegeschoven, terwijl ze tegelijkertijd veelvuldig samen moeten werken. Het zes á zeven uur durende verhaal is gevuld met diverse, ietwat simplistische gameplayvarianten hetgeen het spel ook geschikt maakt voor de minder geoefende speler, hoewel er wel wat meer werk besteed had mogen worden aan de conversaties.
Vond het ook wel vet, maar ik had na het uitspelen met een maat van mij er geen behoefte meer aan om hem nog een keer te spelen.
Wie weet in de toekomst nog een keer.
Gast (80.57.254.xxx)
op 03-04-2018 om 18:06
@83 en daarom moet je geen volle bak betalen voor zulke games,stel je voor COD had geen multiplayer,was je zo klaar xD,nooit volle bak betalen voor zulke korte games.
Gast (83.128.152.xxx)
op 03-04-2018 om 22:31
Misschien voor een game als dit ja, maar er zijn genoeg single player games die het zeker waard zijn, kijk maar naar bijvoorbeeld The Last of Us of Horizon Zero Dawn
Gast (217.120.104.xxx)
op 04-04-2018 om 00:08
ik heb er 30 euro voor betaald is prima prijs
Gast (84.85.198.xxx)
op 04-04-2018 om 10:28
30 euro is nu ''een volle bak''
liever 30 euro voor een spel als dit
dan 70 euro voor rehash Ubisoft meuk
Gast (80.57.254.xxx)
op 04-04-2018 om 11:34
30 is prima,maar uiteraard volle bak betalen voor games als witcher 3 is dik en dik waard,maar geen 70 voor dit.
Gast (84.85.198.xxx)
op 04-04-2018 om 18:39
mee eens
Gast (213.93.134.xxx)
op 04-04-2018 om 19:18
Gaan mensen dit nu vergelijken met The last of us en Horizon dawn? Mein gott..Als je dacht dat het niet dommer kon..
