Ontwikkelaar Over the Moon kwam in 2014 met The Fall, een titel die de nodige indruk wist te maken en dan ook een 80 scoorde in onze review. Het was de start van een trilogie, toch moesten we vier jaar wachten alvorens we het verhaal konden vervolgen. Het is jammer dat na al deze tijd het vervolg wat minder indruk maakt dan het origineel.

Het verhaal gaat direct verder na de gebeurtenissen van het origineel. Aangezien er enige tijd tussen de releases zit is het goed te weten dat je up-to-date wordt gebracht middels een recap. Wel raden we nog altijd aan om het eerste deel te spelen, al was het maar omdat de game dit zeker waard is. Ook in Unbound spelen we als de entiteit A.R.I.D. die nog altijd hulp tracht te vinden voor kolonel Joseph. Ze ondervindt echter tegenstand van “The User” die haar geďnfecteerd heeft met een virus. In een tegenreactie schrijft ze een nieuwe regel in haar systeem die haar moet redden, echter kan ze dit niet alleen. Door drie robots over te nemen is ze in staat om buiten haar eigen restricties te opereren, rekening houdend met de grenzen die er aan The Butler, The One en The Companion gesteld zijn.



In een tijdspanne van ongeveer acht uur speel je op een viertal locaties, één voor iedere robot en die van A.R.I.D. zelf. Deze verschillende personages brengen ook verschillende soorten gameplay met zich mee. The Butler draait om het doorbreken van een cyclus, The One legt de focus op combat en The Companion laat je informatie vergaren die je moet gebruiken om verder te komen. Deze mix aan stijlen is veelal vermengd met het oplossen van de nodige puzzels. Dit laatste is helaas niet overal even geslaagd geďmplementeerd. Sommigen vereisen logisch denkwerk terwijl je bij anderen lukraak naar oplossingen tracht te zoeken in de hoop het juiste antwoord te geven. Of het is juist andersom: je weet al waar de game naartoe wil, de manier om er te komen is daarentegen niet duidelijk. Ook de secties van The One waarbij je voortdurend heen en weer aan het lopen bent voelen vooral aan alsof de gameplay onnodig is opgerekt.

De delen waarbij A.R.I.D. moet vertrouwen op combat om delen van het virus uit te schakelen zijn eveneens niet erg geslaagd te noemen. Je bent gelimiteerd in je doen en laten door een energiemeter die verbonden is aan het springen en schieten en het richten werkt niet erg lekker. De combat was al één van de minder geslaagde delen in het origineel en vormt ook nu een struikelblok in de gameplay. Het is alsof de ontwikkelaar dit zich zelf ook heeft beseft aangezien er een optie is om de combat slechts een minimale rol te laten spelen. Anders is dit overigens voor de secties waarin je als The One speelt, hierin draait het namelijk niet om het schieten maar om de melee combat. Vijanden bestoken je van meerdere kanten en het doel is om met ze af te rekenen door de juiste knop in te drukken. Een simpel, doch leuk concept om het puzzelen te doorbreken.


Om de robots van elkaar te distantiëren hebben ze ieder hun eigen kleurenpalet en stemacteurs. Op een enkele misser na zijn de stemmen prima en ondanks de simplistische uitstraling weten ook de graphics je mee te nemen in het verhaal. Het is duidelijk dat het een kleine studio betreft die sommige mindere graphics verhult in een wat donkere setting, toch past dit tegelijkertijd prima bij het verhaal dat is neergezet. Een verhaal dat door prima schrijfwerk tot leven komt en actuele thema's op een realistische manier weet te benaderen. Neem bijvoorbeeld de angst van de mensheid om overgenomen te worden door machines. Toch weet dit vervolg als geheel iets minder indruk te maken dan het origineel. Dit komt met name omdat niet alle facetten van de gameplay even goed zijn uitgewerkt. Tegelijkertijd weet het verhaal ook nu weer te boeien en kijk ik dan ook uit naar het derde deel. In de hoop dat we niet weer vier jaar hoeven te wachten.