De Vanillaware game Odin Sphere is tien jaar oud. De game verscheen eigenlijk pas in 2007, maar uitgever Atlus had de game destijds een jaar in de koelkast laten liggen zodat het bedrijf zich kon focussen op Shin Megami Tensei: Persona 3. De PlayStation 2 game wist ondanks die vertraging een uitgebreide fanbase op te bouwen, die genoten van het spel ondanks enkele minpunten. Dit jaar is dan ook het ideale moment om terug te keren naar de debuutgame van de niche-ontwikkelaar en deze ruwe kantjes af te vijlen in een stevige remaster, Odin Sphere Leifthrasir voor de PlayStation 3, PlayStation 4 en PlayStation Vita. De vraag is dan natuurlijk of het gaat om een geslaagde verjaardag.

Het team heeft alvast hun uiterste best gedaan, Odin Sphere is zeker geen snelle remaster, het gaat om een set van diepgaande ingrepen die lessen getrokken uit latere Vanillaware games als Muramasa: The Demon Blade en Dragon's Crown integreert. Net zoals die cultgames – een half miljoen verkopen is een hit voor Vanillaware – is Odin Sphere een Action Role Playing Game waarin de actie vanaf opzij wordt bekijken. In prachtige 2D omgevingen reist de speler rond de wereld, waarbij af en toe een vijand dient geconfronteerd te worden. Die gevechten rekenen op een diepgaand achterliggend Role Playing systeem maar in feite lijkt het eerder een echte actiegame. Je combineert aanvallen tot indrukwekkende combo’s die de schermen vullen met grootschalige effecten. In het origineel werd je hier gelimiteerd door een krachtmeter die verminderde met elke aanval, maar dat is hier niet langer het geval. Normale aanvallen gebruiken geen kracht, enkel vaardigheden verminderen deze meter zodat je nu minder rekening moet houden met deze onderbrekingen.


Ter afwisseling van dit vechten op brute kracht kun je ook kiezen om magie te gebruiken. Je beschikt over een hele serie magische items – zelf aan te maken via een verbeterd alchemiesysteem of op te rapen na gevechten – die je kunt inzetten om een spreuk af te vuren. Je kunt bijvoorbeeld een ijsbal op de tegenstander gooien. Deze voorwerpen gaan maar één keer mee, maar je kunt er zeer veel vinden en je hebt spijtig genoeg maar beperkte ruimte in je inventaris. Er is dan ook geen reden om jezelf in te houden. In tegenstelling tot in het verleden kun je jezelf ook niet meer beschadigen met magie, zodat je ze ook in risicovolle situaties kunt benutten. Het veranderde vechtsysteem zorgt ervoor dat je veel directer kunt spelen en dat de actie door blijft gaan zonder onderbreking. Mensen die met heimwee terugdenken naar het verleden, kunnen wel aan de slag in de Classic Mode waar het oude vechtsysteem bewaard is gebleven. Het aantal spelers dat kiest voor deze mode zal wel beperkt zijn, want de vernieuwde ervaring speelt gewoon vlotter.

Het winnen van een gevecht wordt aan het einde natuurlijk beloond met ervaringspunten, het speciale ‘Phozon’ en voorwerpen, waarbij dit deels wordt bepaald door je performance. Overleef een gevecht bijvoorbeeld zonder schade op te lopen en je krijgt een grotere beloning. Buiten gevechten valt er echter nog veel te beleven. Omgevingen zijn groot met vele verborgen hoekjes waar je bijvoorbeeld vaardigheden of nieuwe ingrediënten kunt vinden. Naast dit verkennen spendeer je ook veel tijd aan het verbeteren van je personages, waarvoor de game verschillende systemen heeft. De eerder genoemde Phozons kunnen bijvoorbeeld worden gebruikt om aan te geven welke statistieken te verbeteren. Alternatief kun je deze ook gebruiken om zaden te planten en deze te doen groeien, waarna je het fruit ervan kunt plukken. Dit kun je opeten om gezondheid te genezen, maar je kunt ook een gerecht laten bereiden door een rondreizende kok, waarmee je niet alleen geneest maar ook ervaringspunten verdient. Het enige nadeel is dat deze systemen veel tijd in beslag nemen, wat betekent dat ze af en toe wat omslachtig aanvoelen om echt vlot te gebruiken. Het betekent aan de andere kant wel dat je veel minder tijd moet steken in grinding, want je kunt sterker worden zonder te vechten.


Deze remaster zorgt voor enkele welkome vernieuwingen, maar het belangrijkste voordeel zit hem toch in de framerate. Op de PlayStation 2 had de game duidelijk te kampen met vertragingen, de actie was te druk voor de oude console, maar dat is compleet weggewerkt in deze versie. De game loopt op een vlotte zestig frames per seconde, zelfs op de Vita, zodat de actie beter uitkomt. De schijnbaar geschilderde stijl van Vanillaware is eveneens aanwezig in deze remaster, waar het zorgt voor kleurrijke omgevingen die een lust voor het oog vormen, zeker kijkend naar de prachtige effecten en de bijbehorende betoverende soundtrack. De game weet vooral op de PlayStation 4 overtuigend over te komen, want hier kan het detail toch echt tot zijn recht komen. Het enige nadeel is dat de herhaling – ingegeven door het opzet van het verhaal – ook sterk begint op te vallen in de omgevingen. Je passeert sommige plaatsen nogal frequent, waardoor ze een beetje hun wonderlijkheid verliezen.

Die herhaling was gezien de opzet van het verhaal niet echt vermijdbaar. De game draait rond vijf verschillende karakters, met zowel Japanse als Engelse voice-acting, die elk de protagonist zijn in een eigen zes tot zeven uur durend hoofdstuk. Elk hoofdstuk is hierbij opgezet als een sprookje dat op zich kan staan. Ze vormen echter onderdeel van een groter geheel dat duidelijk samenkomt eens je de vijf hebt doorlopen, waarna je - mits de juiste keuzes - kunt toewerken naar het echte einde. Het probleem van deze opzet is echter dat je vaak dezelfde punten passeert om ze vanuit een ander oogpunt te zien, dat dezelfde thema’s meerdere malen behandeld worden en dat je lange tijd het gevoel krijgt dat het sprookje ter plaatse blijft trappelen. Er zijn summiere verbeteringen gedaan om alles beter verteerbaar te maken, maar het verhaal blijft toch wat ontoereikend. Iets te veel cliché, iets te veel herhaling en iets te weinig verbazing.