Ratchet en Clank zijn sinds 2002 de meest geliefde Lombax en robot op de PlayStation 2. Dat jaar maakten de twee hun debuut in de eerste game van Insomniac Games na hun laatste Spyro. Ondertussen zijn we al toe aan het vierde Ratchet & Clank deel namelijk Ratchet: Gladiator. Zoals de naam al doet vermoeden, trekt Ratchet er nu op uit zonder zijn maatje Clank. Bewaart de game de charmes van de eerste games of is het verlies van het gezelschap van Clank een grote misser? Dat lees je in onze review.

Na het einde van Ratchet & Clank 3 is de televisiemagnaat Pox begonnen met een nieuwe serie op televisie, namelijk Dreadzone. In dit programma nemen allerlei kandidaten het op tegen monsters, zombies en de Exterminators, succesvolle ex-kandidaten met klinkende namen zoals Shellshock en Ace Hardlight. Verliezers hebben hopelijk een goede levensverzekering want de Exterminators deinzen voor niets terug. Het is dan ook niet verrassend dat er maar weinig vrijwilligers zijn. Pox kiest dan ook voor 'Chinese vrijwilligers' en ontvoert één voor één alle helden die hij maar kan vinden. Spijtig genoeg is vandaag Ratchet aan de beurt. Maar met de hulp van Clank als gids en een gekke professor die nieuwe wapens en bots voorziet, moet zelfs Ratchet het kunnen overleven. De verschillende missies worden aan elkaar gepraat door twee presentatoren. Zij moeten zorgen voor een grappige noot maar slagen daar jammerlijk genoeg niet in.



De gameplay van Ratchet: Gladiator heeft noodzakelijkerwijs enkele veranderingen moeten ondergaan ten opzichte van de vorige games. Je reist nog altijd van planeet tot planeet. Dat krijg je ook telkens te zien in een lang en zeer saai tussenfilmpje. Daarna moet je allerlei uitdagingen tot een goed einde brengen om naar de volgende planeet te kunnen reizen. Dit proces zal zich een vijftiental keer herhalen voor elke planeet. Maar pas op, krijg één challenge niet uitgespeeld en je zit vast op een planeet. Dat geldt niet alleen voor de uitdagingen die met het verhaal te maken hebben maar ook voor de optionele uitdagingen die je voorgeschoteld krijgt, na het voltooien van je hoofddoel op een planeet. Die optionele challenges zijn meestal beperkt in tijd terwijl je voor de verhaalmissies zoveel tijd mag gebruiken als je zelf wil. Dat is zowat het enige verschil tussen beide want je zult altijd simpelweg, samen met je bots, vijanden gaan doden.

Die bots bestuur je niet zelf maar je kan hen wel bevelen geven met de D-Pad. Dat zul je ook vaak moeten doen, bijvoorbeeld om hen terug tot leven te wekken of om een EMP Blast af te vuren. Dit verloopt zeer vlot en zeker tegen sterke vijanden zijn ze een nuttige aanvulling op Ratchets beperkte wapenarsenaal. Ditmaal heeft hij veel minder wapens tot zijn beschikking dan in deel 3. Hij beschikt over negen wapens die je snel kunt wisselen met R2. Enkele daarvan krijg je automatisch maar de meeste zul je moeten kopen bij de Vendors die je zeker nog kent van de vorige delen. Dat kopen doe je met de Bolts die verslagen vijanden achterlaten. Hoewel ze er iets anders uitzien dan in de vorige delen, is dit dus niet veranderd.



De wapens zijn iets realistischer dan we gewoon zijn van Ratchet & Clank maar dat betekent niet veel. De Dual Vipers zijn gewone revolvers en hebben het grootste munitieslot. In geval van nood zul je er dan ook vaak op terugvallen. Wapens zoals een Magma Cannon klinken veel krachtiger, en werken ook beter tegen bepaalde vijanden, maar boeten in op het gebied van snelheid en munitievoorraad. Zo krijg je een goede balans tussen de verschillende wapens. Er is ook een verdedigingswapen aanwezig, de Holographic Shield. Deze werpt een scherm op tussen jou en de tegenstander. Naast al die vuurwapens heb je ook nog een oude vertrouwde bijl maar deze is lang niet meer zo nuttig als vroeger. Dat komt zonder twijfel door de verandering van "ouderwetse" Action/Platform naar een moderne shooter.